Laar Farobiansah Gamelan – Bidadari

★★★★★★★★☆☆

1. Bidadari kecikulu 2. Cinta dua dunia 3. Motor antic 4. Jangan kau bangunkanku 5. Berita pagi ini 6. Senja di balkoni

SKŁAD: Sahnil Arif Farobiansah – wokal; Michał Górczyński – klarnet, klarnet basowy; Paweł Szamburski – klarnet oraz Warszawska Grupa Gamelanowa: Dawid Martin, Krzysztof Dziuba, Karolina Karwan, Maria Białota, Przemysław Piłaciński, 

Neves Sulumuna

WYDANIE: For Tune 2018

Dziedzictwo kulturowe Indonezji nie jest u nas dostatecznie znane i należy nad tym ubolewać, bo kraj ten na tym polu poszczycić się może niezwykłymi osiągnięciami. Wydawnictwa takie jak „Bidadari” są więc nie lada niespodzianką i jeśli nawet zabrzmią w naszych uszach nazbyt egzotycznie, to tym bardziej warto zwrócić na nie uwagę, bo następna taka okazja może szybko nie nadejść.

Michał Górczyński, znany ze swego upodobania do opracowań orientalnych folklorów i swego cyklu „Muzyka dla języków”, tym razem, występując w duecie z Pawłem Szamburskim pod nazwą Laar oraz we współpracy z Warszawską Grupą Gamelanową i wokalistą Sahnilem Arifem Farobiansahem, wziął udział w projekcie poświęconym muzyce indonezyjskiej. Jego podstawą jest gamelan – tradycyjny zespół instrumentalny tego kraju składający się m. in. z gongów, bębnów i metalowych płyt, zwanych również metalofonami sztabkowymi. Ułożone są one w komplety strojone według określonych skal. Zgodnie z tamtejszymi wierzeniami przekazują one głosy „innego świata”. Tradycja gamelanu najsilniej zachowała się na Jawie i Bali, gdzie proces nauczania obejmuje dzieci od pięciu, sześciu lat i trwa aż do okresu studiów wyższych.

Laar Farobiansah Gamelan doskonale czuje tendencje muzyki współczesnej, której osnową jest folklor. Wielu członków WGG, w tym lider Dawid Martin, w przeszłości studiowało warsztat gry na gamelanie na Jawie Środkowej w historycznym ośrodku, jakim jest Jogyakarta, czego wynikiem jest doskonałe władanie fakturą i kolorystyką, którą daje ten niezwykły zestaw instrumentów. Artyści próbują w swej muzyce najrozmaitszych współczesnych konwencji estetycznych, od nieustępliwej ruchliwości, do skomplikowanego konstruktywizmu, wyrafinowanego brzmienia i kunsztownej linearnej polifonii. Wszystkie utwory są autorstwa Michała Górczyńskiego i WGG, a więc tym bardziej zaskakuje emocjonalność i temperament, z jakim artyści wykonują tą czasami mistyczną, ale jakże łatwo przyswajalną muzykę. „Bidadari” to płyta nie tylko dla tych poszukujących nowych brzmień i wszelkiego rodzaju orientalizmów. Jest w niej coś uniwersalnego, co sprawia, że nie możemy zamknąć jej do jakiejś muzykologicznej szufladki czy przyporządkować do określonego stylu. Każdy z wykonawców ma bowiem swoją koncepcję i swoją grą chce przekazać wszystko to, co jest mu bliskie. Jeśli artysta podchodzi do swego rzemiosła z takim zaangażowaniem, to znaczy, że zawarte są tam bogactwa zdolne obdzielić wszystkich.