„Still Up In The Air” to pierwszy album solowy Moppy Elliotta – kontrabasisty, kompozytora oraz lidera grupy Mostly Other Do the Killing. Artysta prezentuje tu zarówno maestrię na tym niedocenianym często instrumencie, jak również swoje osobiste podejście do solowej improwizacji. Albumem tym Elliott wpisuje się w historię solowych nagrań na kontrabasie, których dokonali już wcześniej tacy znakomici artyści, jak: Barre Phillips, Malachi Favors, Dave Holland oraz Barry Guy. Owe nagrania niewątpliwie stanowiły inspirację dla amerykańskiego artysty. Bodźcem do nagrania płyty była też literatura. Kontrabasista wykorzystuje twórczość takich pisarzy, jak David Foster Wallace oraz Milorad Pavić. W książkach obojga autorów linearność narracji zakłócana jest mnogością przypisów, skrótów i akronimów. Podobnie w kompozycjach Elliotta trudno znaleźć jest ustaloną formę. Składają się one z szeregu odosobnionych i często na pozór niepowiązanych ze sobą motywów i fraz. Podobnie jak w malarstwie kubistów, gdzie obraz zostaje rozbity na szereg osobnych płaszczyzn. Moppa Elliott imponuje nie tylko tradycyjną techniką gry na kontrabasie, jak arco czy pizzicato, ale eksploruje też swój własny muzyczny język, który często objawia się poprzez nowatorskie podejście do zasad polifonii. Dzięki szerokiemu ambitusowi melodii i stosowaniu różnorodnej artykulacji niemal każda z improwizacji Elliotta obejmuje swym zasięgiem niezwykle bogatą dźwiękowo przestrzeń. Nagranie daje słuchaczowi okazję do zapoznania się z bardzo indywidualnym językiem muzycznym tego kontrabasisty, którego śmiało zaliczyć możemy do czołowych i nowatorskich artystów Nowego Kontynentu. Płyta wydana została przez Hot Cup Records, czyli własnym sumptem, gdyż Moppa Elliott jest owej wytwórni dysponentem.
