„Zoji” to wspólne dzieło klawesynistki Jane Chapman, gitarzysty Marka Wingfielda i speca od perkusjonaliów Adriano Adewale. Jakkolwiek zuchwale nie brzmiałoby połączenie tych instrumentów, projekt ten jest głęboko przemyślany i ma nawet swój pierwowzór w postaci płyty „Three Windows” nagranej przez Chapman i Wingfielda w 2008 roku wraz z saksofonistą Iainem Ballamy.
Nie lada wysiłku potrzeba, aby odnaleźć odpowiedni balans pomiędzy tak diametralnie różniącymi się między sobą instrumentami. Na klawesynie każdy dźwięk ma taką samą głośność i nie może być tam mowy o jakiejkolwiek dynamice. Artyści prowadzą więc nieustanny, czasami bardzo intensywny dialog. Jeśli klawesyn akompaniuje, to dalekie jest to od barokowego kontrapunktu. Chapman rozwija tematy tworzone przez Wingfielda poddając je niekonwencjonalnej jak na ten instrument obróbce. Artystka gra na kopii XVIII-wiecznego klawesynu francuskiego z dwiema klawiaturami, co wzbogaca brzmienie samego instrumentu jak i całości płyty. Akompaniament Adewale’a ogranicza się natomiast jedynie do delikatnego akcentowania poszczególnych motywów i fraz, w zasadzie nigdy nie przebijając się na pierwszy plan.
Jedenaście utworów na płycie prawie w całości skomponowanych jest przez Marka Wingfielda, oprócz Pasquali’s Dream i Prelude Sinueux zaczerpniętych z materiału źródłowego z XVIII wieku. Wszystkie kompozycje oparte są na otwartej formie, która pozwala na nieograniczoną konwersację pomiędzy instrumentami wiodącymi. W kwestii współbrzmienia kreują oni coś na wzór harmonicznej chmury, z której każdy dźwięk spada naturalnie dla swych właściwości. Porwany w wir obopólnej pracy motywicznej jest fundamentem niebywale oryginalnej całości. Być może nie łatwej w odbiorze, ale tworzącej nową jakość, tak niepowtarzalną co intrygującą.
