Wyjątkowy to debiut. Sielanka retro psychodelii, rocka, funku, futurystycznego grunge’u, no ale wymieniać można sporo. Kompozycje zatarte w mgle żywiołowości. Rozległe dźwięki wibrujące wokoło gremiów przestrzennych klawiszy. W Ultima Hombre harmoniczną i stylową atmosferę świetnie podtrzymują gitary i dynamika aranżacji. Emocjonalność połaci ambientu i melodycznych analogii górującej w Asimov’s Sideburns rozwleka dalszy duchowy kontakt ze słuchaczem, który podtrzymany jest kreowaną misterną formą w kolejnym i ostatnim Masters of Earth. Stylizacja Pink Floydowskich kamieni milowych i melodycznej zadziorności Deep Purple. Energia i subtelność rozbudowanych pozycji wpaja swoją treść poprzez eteryczność zakamarków naszego uniwersum, a wreszcie zamiłowanie do improwizacji, która króluje na całym albumie swą wielowątkowością. Perełka!
