Miles Davis i Prince, dwie muzyczne ikony, choć reprezentujące różne światy – jazz i pop – to postacie, które potrafiły przekroczyć granice gatunków, tworząc niezapomniane dzieła pełne innowacji i ekspresji. Ich spotkanie w latach 80. XX wieku, choć może wydawać się nieoczekiwane, było w istocie zderzeniem dwóch wielkich umysłów artystycznych, które pomimo swojej różnorodności, dostrzegały w sobie nawzajem źródło inspiracji i szacunku.
Miles Davis, ikona jazzu, który zawsze szukał nowych brzmień i kierunków muzycznych, po pięcioletniej przerwie wrócił do nagrywania muzyki w latach 80., przechodząc do Warner Bros., gdzie już od kilku lat znajdował się Prince. Fascynacja Davisa twórczością Prince’a, młodego funk-rockowego artysty z Minneapolis, zaczęła się prawdziwie rozwijać w 1982 roku, kiedy to Davis uznał, że to co robi Prince, to najbardziej ekscytująca muzyka, jaką słyszał. To wówczas zdecydował, że będzie śledzić jego karierę, co zaowocowało nie tylko wzajemnym uznaniem, ale i rzeczywistą współpracą.
Zachwycony kreatywnością Prince’a, Davis dostrzegał analogie między wokalem Prince’a a saksofonowymi solówkami Sonny’ego Rollinsa, doceniając jego funkową biegłość z punktu widzenia doświadczonego entuzjasty muzyki. To kościelne korzenie i bogate harmonie w muzyce Prince’a przyciągnęły uwagę Davisa, który postrzegał go jako bratnią duszę w muzycznym świecie. Najbardziej konkretnym świadectwem ich współpracy jest utwór Can I Play With U? oraz wspólny występ w Sylwestra 1987 roku, podczas którego wykonali Auld Lang Syne. Te epizody, choć sporadyczne, ukazują między nimi głębokie muzyczne połączenie .
Zafascynowany Prince’em trębacz, wyraził to w swojej autobiografii. Jego zainteresowanie wynikało z tego, że Prince robił coś innego i był pionierem w swojej dziedzinie. Davis podziwiał nie tylko muzyczną innowacyjność Prince’a, ale również jego zdolność do przełamywania granic gatunkowych, co dla Davisa było odzwierciedleniem jego własnych poglądów na warstwy muzyki społecznej. Ponadto, Davis był pod wrażeniem, jak Prince łączył elementy muzyki kościelnej z nowoczesnym funkiem i muzyką pop, co Davis opisał mówiąc, że Prince ma to coś kościelnego w tym, co robi, i jak używa organów, co nadaje muzyce specjalnego charakteru .
Podziw Davisa dla Prince’a był tak wielki, że porównał go do Duke’a Ellingtona, sugerując, że Prince mógłby stać się nowoczesnym odpowiednikiem tego legendarnego muzyka, jeśli tylko będzie kontynuować swoją artystyczną drogę. Davis doceniał też Prince’a za to, jak potrafił on wejść w rytm i grać nad rytmem, co dodatkowo uwydatniało jego unikalny styl muzyczny .
Te wyjątkowe cechy Prince’a, w połączeniu z jego wszechstronnością artystyczną, sprawiły, że Davis widział w nim nie tylko kolegę z wytwórni, ale przede wszystkim inspirującą postać, która mogła zaoferować nowe perspektywy w muzyce. Dlatego Davis chciał go nie tylko obserwować, ale również z nim współpracować, co było wyrazem głębokiego szacunku i podziwu dla talentu Prince’a.
Podczas gdy rozważa się wpływ Prince’a na Davis’a, warto również pamiętać o wpływie, jaki Davis mógł wywierać na młodszego artystę. Ta dwukierunkowa wymiana myśli i inspiracji, choć dokumentowana fragmentarycznie, pokazuje, jak wielka była siła ich artystycznych osobowości i jak głęboko potrafili na siebie oddziaływać. Prince, nie tylko przyjął estetykę jazzową Davisa, ale i wprowadził do swojego repertuaru jazzowe niuanse, co było słychać w jego późniejszych projektach. Prince, podziwiał Davisa za jego zdolność do przekształcania jazzu i wprowadzenia go w nowe obszary. Oto kilka kluczowych elementów, które najprawdopodobniej robiły na nim wrażenie:
- Muzyczna innowacyjność i eksperymentalizm: Miles Davis był jednym z pionierów wielu stylów jazzowych, od bebopu, przez cool jazz, modal jazz, aż po jazz fusion i jazz elektroniczny. Jego ciągła ewolucja i gotowość do eksploracji nowych kierunków muzycznych mogły być dla Prince’a inspirujące, biorąc pod uwagę, że sam Prince często przekraczał granice między różnymi gatunkami muzycznymi.
- Artystyczna niezależność: Davis był znany ze swojej nieugiętej postawy wobec przemysłu muzycznego, często idąc na przekór komercyjnym oczekiwaniom i standardom. Ta niezależność mogła być szczególnie istotna dla Prince’a, który sam wielokrotnie wyrażał niezadowolenie z ograniczeń narzucanych przez wytwórnie płytowe.
- Umiejętność interpretacji i innowacja w wykonaniu: Davis był mistrzem improwizacji, co pozwalało mu w niekonwencjonalny sposób wyrażać emocje przez muzykę. Jego zdolność do przekazywania uczuć przez trąbkę mogła być źródłem podziwu dla Prince’a, który sam cenił umiejętność głębokiego wyrazu artystycznego.
- Wpływ kulturowy i społeczny: Davis miał znaczący wpływ nie tylko na muzykę, ale także na kulturę i społeczeństwo, będąc postacią ważną dla ruchów społecznych i kulturowych swojej epoki. Prince, który również angażował się w kwestie społeczne i kulturowe, mógł widzieć w Davisie nie tylko muzyka, ale także ważnego przewodnika kulturowego.
- Pojawianie się jako styl ikony: podobnie jak Prince, Davis był również znany ze swojego wyrafinowanego stylu i prezentacji, co czyniło go ikoną nie tylko w muzyce, ale również w modzie i kulturze popularnej.
Te cechy, łączące zarówno muzyczne geniusze, jak i kulturowe wpływy, najprawdopodobniej były tym, co najbardziej imponowało Prince’owi u Milesa Davisa, tworząc między nimi artystyczne i osobiste powiązania, które przetrwały dekady.
Sesja „Rubberband”
Sesja nagraniowa „Rubberband” to jeden z mniej znanych, ale fascynujących rozdziałów w karierze Milesa Davisa. Odbyła się ona w na przełomie lat 1985 – 86, niedługo po tym, jak Davis opuścił wytwórnię Columbia Records i podpisał kontrakt z Warner Bros. Ta sesja miała na celu stworzenie albumu, który miał być znaczącym zwrotem w jego muzycznej drodze, odchodząc od jego tradycyjnego jazzowego brzmienia na rzecz bardziej funkowego i soulowego stylu, który mógłby przyciągnąć szerszą publiczność.
W tamtym czasie Davis był zainspirowany nowymi kierunkami w muzyce, w tym rosnącą popularnością gatunków takich jak funk i R&B, oraz postaciami takimi jak Prince, których unikalne podejście do muzyki resonowało z jego własnymi eksperymentalnymi inklinacjami. „Rubberband” miało być śmiałym wyjściem poza jazz, z wpływami funk, soul i pop, z elementami elektroniki.
Rezultat tej był mieszanką żywiołowych dęciaków, funkowych rytmów i eksperymentalnych efektów dźwiękowych. Davis wprowadził do swojej muzyki syntezatory i sekwencery, dodając nowoczesnego szlifu swoim jazzowym solówkom na trąbce. Jednakże, w momencie, gdy sesja dobiegały końca, kierunek artystyczny albumu wydawał się być niespójny z oczekiwaniami wytwórni.
Mimo że sesja „Rubberband” była początkowo pełna entuzjazmu i kreatywnej energii, projekt został ostatecznie porzucony. Warner Bros. miało obawy co do komercyjnego potencjału materiału i zasugerowało Davisowi, aby zajął się innym projektem, co ostatecznie doprowadziło do powstania albumu „Tutu” w 1986 roku, który miał bardziej przystępne i polerowane brzmienie. Materiał z „Rubberband” pozostał w archiwach przez wiele lat, aż do jego ostatecznego wydania w 2019 roku, co dało fanom Davisa wgląd w to, co mogło być jednym z najbardziej unikatowych rozdziałów w jego karierze.
W efekcie, „Rubberband” stanowi ciekawy fragment w historii muzyki Milesa Davisa, ukazujący jego chęć do ryzyka i innowacji, nawet jeśli ostatecznie projekt nie ujrzał światła dziennego w zamierzonej formie za jego życia. Niektóre źródła podają, że sesja nagraniowa „Rubberband” miała swoją kontynuację 1 marca 1986 roku w Paisley Park i brał w niej udział sam Prince. Pozostaje to jednym z najcenniejszych, choć mało znanych skarbów z muzycznego archiwum Prince’a.
Can I Play With U?
Utwór Can I Play With U? to wyjątkowy projekt muzyczny, który narodził się z kolaboracji między dwiema legendami muzyki, Milesem Davisem i Prince’em. Utwór ten został stworzony przez Prince’a specjalnie dla Davisa i miał stanowić część albumu Milesa, „Tutu”, choć ostatecznie nie został włączony do tego wydawnictwa.
Inspiracją do stworzenia Can I Play With U? był rosnący wzajemny podziw i szacunek między tymi dwoma artystami. Prince zaproponował nagranie wspólnego utworu, co Davis entuzjastycznie przyjął. Prince nagrał wstępne tło muzyczne, które obejmowało partię wokalną, instrumenty klawiszowe oraz charakterystyczne dla niego gitarowe riffy i funkowe linie basu. Po zakończeniu swojej części, Prince wysłał nagranie do Davisa, który dodał swoje partie trąbki. Chociaż Davis był zadowolony z efektów współpracy, Prince ostatecznie zdecydował, że utwór nie pasuje do kierunku artystycznego, który obrał w tamtym czasie na swoim albumie „Sign o’ the Times”. W efekcie, Can I Play With U? został odsunięty na bok i nie znalazł się na żadnym oficjalnym albumie Davisa ani Prince’a przez wiele lat.
Mimo że utwór nie został wydany w latach 80., nadal krążył między fanami obu artystów jako bootleg, zyskując status muzycznego reliktu i ciekawostki. Dopiero po latach, po śmierci obu muzyków, Can I Play With U? został oficjalnie wydany jako część reedycji albumu „Sign o’ the Times” Prince’a w 2020 roku, dając szerszej publiczności możliwość docenienia tego unikalnego spotkania muzycznych gigantów. Can I Play With U? jest przykładem, jak nawet niezrealizowane projekty mogą rzucać światło na twórcze procesy i wzajemne inspiracje w świecie muzyki, świadcząc o niezwykłej współpracy między dwoma ikonicznymi postaciami.
Sylwester 1987 w Paisley Park
Wspólny występ Milesa Davisa i Prince’a na scenie jest jednym z najbardziej enigmatycznych momentów w historii ich twórczości. Artyści wystąpili razem podczas sylwestrowej nocy 31 grudnia 1987 roku w Paisley Park, studiu nagraniowym i domu Prince’a w Minnesocie. Ten występ jest często przywoływany jako kulminacyjny moment krótkiej, ale znaczącej współpracy między tymi dwoma ikonami.
To wydarzenie było nie tylko muzycznym spotkaniem dwóch gigantów, ale także świętem kreatywności i ekspresji. Prince i Davis byli wówczas na różnych etapach swoich karier: Prince u szczytu swojej popularności, podczas gdy Davis kontynuował swoje eksperymenty z elektronicznymi brzmieniami jazzu w swojej późniejszej karierze.
Podczas tego wydarzenia, Davis dołączył do Prince’a na scenie niezapowiedzianie. Ich wspólny występ był improwizowany, co dodawało mu autentyczności i spontaniczności. Davis, trzymając trąbkę, swobodnie wplatał jazzowe solówki między funkowe i rockowe brzmienia zespołu Prince’a. To połączenie stylów było naturalne, choć nieoczekiwane, ukazując niezwykłe zrozumienie i szacunek obu artystów dla swoich różnych muzycznych terytoriów.
Chociaż ich muzyczne style były odmienne, Davis i Prince dzielili wspólną cechę – obaj byli mistrzami improwizacji. Davis, znany z tego, że potrafi przekształcić jazz w coś osobistego i nowatorskiego, idealnie komponował się z eksperymentalnym podejściem Prince’a do popu i rocka. Ich wspólny występ odzwierciedlał to, jak muzyka jazzowa i popularna mogą się przenikać, tworząc unikalne i pamiętne doznania muzyczne.
Chociaż ten wspólny występ nie został szeroko nagłośniony w mediach, nagranie z tego wydarzenia krąży wśród fanów obu artystów jako ważny dokument ich muzycznej odwagi i innowacyjności. To spotkanie na żywo pozostawiło trwały ślad w historii muzyki, pokazując, że prawdziwi artyści mogą przekraczać granice gatunków, aby wspólnie tworzyć coś wyjątkowego.
Podsumowanie
Miles Davis i Prince, dwie ikony muzyki, które zdecydowały się na współpracę w latach 80., przyniosły niezwykłą fuzję jazzu, funk i popu, choć ich wspólne projekty rzadko widziały światło dzienne. Sesja nagraniowa „Rubberband”, utwór Can I Play With U? oraz ich wspólny występ na scenie podczas Sylwestra w 1987 roku to kluczowe momenty, które świadczą o ich artystycznym porozumieniu i gotowości do eksperymentowania z muzyką. Dodatkowo, kompozycja Prince’a Penetration, którą Davis wykonał na koncercie w Nicei na kilka miesięcy przed swoją śmiercią , pokazuje, jak głęboko wpływy Prince’a zakorzeniły się w grze Davisa aż do końca jego życia.
W kontekście dzisiejszych odbiorców, postacie Milesa Davisa i Prince’a stanowią nie tylko ikony swoich gatunków, ale również przykłady artystów, którzy nie bali się eksperymentować i przekraczać muzycznych granic. Ich krótkotrwała, ale intensywna współpraca jest przypomnieniem o sile muzycznego dialogu i wzajemnym oddziaływaniu, które może prowadzić do nowych, niezbadanych jeszcze form wyrazu.
Przyglądając się dziedzictwu tych dwóch muzycznych gigantów, możemy docenić nie tylko ich indywidualne dokonania, ale także to, jak ich krótkie spotkania wpłynęły na rozwojowy kierunek ich twórczości. To, co mogło wydawać się tylko muzyczną anegdotą, w rzeczywistości ukazuje głębię artystyczną i inspiracyjną, która nadal rezonuje w dzisiejszej kulturze muzycznej.
