Pierwsza odsłona tej produkcji – „Conversation #2: Oracle” – nagrana w duecie z wibrafonistą Jimem Hartem to w gruncie rzeczy ekspozycja melorytmicznych umiejętności obu artystów. Perkusja Floriana Arbenza brzmi tu bardziej jak wysoko wyspecjalizowany zestaw instrumentów perkusyjnych, a i wibrafon często ulega rozmaitym preparacjom. W efekcie otrzymujemy dość egzotycznie brzmiący materiał, mogący niekiedy budzić skojarzenia z indonezyjskim gamelanem (Wooden Lines). Puls tej muzyki jest na tyle sugestywny i ekspresyjny, że z powodzeniem może on służyć również jako podkład taneczny.
„Conversation #3: Neologizm” osadzony jest bardziej w europejskiej tradycji brzmieniowej i jazzowym groovie, aczkolwiek nie brakuje tu ciekawych rozwiązań, z których rodzą się piękne harmonie (Grace of Gravity) oraz naładowane energią kompozycje jak Jammin’ In The Children’s Corner, przez które płynie wzburzona fala dysonansów.
Na uwagę zasługuje także sposób w jaki opracowane zostały kompozycje takich artystów jak Miles Davis (Freedom Jazz Dance) oraz Thelonious Monk (Evidence, Epistrophy). Zachowują one swój tonalny rodowód, a przy okazji zyskują rytmiczną zadziorność i nieznaną wcześniej dźwięczność.
Florian Arbenz potwierdza doskonałą formę nie tylko jako perkusista, ale jako artysta – wizjoner. Jego architektura rytmu i brzmienia oraz instrumentalna inwencja mimo tak skromnych składów może budzić respekt i szacunek. Projekt „Conversation” może stać się kamieniem milowym w jego już i tak bogatej karierze.
