Prezentowana przez nich muzyka to sporo dawka pozytywnej energii spod znaku jazzowego fusion. Pięc autorskich kompozycji jak i cztery aranżacje meksykańskich melodii ludowych są wyśmienitą wizytówką dla całej grupy. W poszukiwaniu własnego muzycznego ja, lider sięga do tradycji (Llorona), ale i nie waha się odbiegać od oczywistych jazzowych formuł ( Alla en El Rancho Grande). Zachowując wrodzoną melodyjność Bortolotti potrafi stworzyć tak łatwo wpadające w ucho tematy jak Cenzontle, wprowadzić romantyczną atmosferę w Altered Times i taneczne elementy w El Cascabel i La Bruja. Ponad wszystko słychać jednak, że Eduardo Bortolotti cieszy się grą i swoje najprawdziwsze emocje chce przekazać słuchaczowi.
„Huapango Nights” słucha się wyśmienicie, to bezpretensjonalna muzyka w doskonałym wykonaniu. Bijący z niej eklektyzm jest jednak powodem do tego, aby przypuszczać, że kolejne odsłony muzycznej kariery meksykańskiego skrzypka są nieodgadnione i mogą przynieść sporo niespodzianek. Na pewno warto go obserwować, bo źródła inspiracji jak i umiejętności tego artysty są wyjątkowo bogate.
