„Silent Fires” to gatunkowy misz masz liryzmu i akustyczno-elektronicznej muzyki tworzący intymne pejzaże dźwiękowe na tle mocno roznegliżowanej przestrzeni. Całość to eksploracja spirytualizmu czerpiącego z twórczości takich autorów jak Josif Brodskji, Réné Guénon, Maya Angelou, William Butler Yeats oraz niektóre fragmenty Psalmów.
Kwartetowi przyświeca znany naszym czytelnikom krystaliczny głos Wallece, często ograniczony do melorecytacji, co nie przeszkadza jej w przekazywaniu bardzo szerokiego spektrum emocjonalności (!). Muzyka za sprawą mocno minimalistycznego odzewu wokali również pozostaje w cieniu subtelnych motywów, będących raczej „koloraturalnym uzupełnieniem” wokali. Tak osobliwe ujęcie instrumentarium daje temu wydawnictwu idealnie nastrojową atmosferę noir.
Konstrukcje każdej z kompozycji są rachityczne, ociekające jaskrawą teksturą z mocno wyważonymi akcentami, które idealnie synchronizują wokalne akcenty w swoiście charakterystycznym melodycznym zawieszeniu między ciszą i nostalgią. Album jest w pewien sposób hermetyczny pod względem wykonawczym, co paradoksalnie sprawnie przesuwa granicę w kierunku zdwojenia intymności całokształtu tego albumu. Ekspresja jest tu pozornie skrywana; uległa muzycznej dekonstrukcji chcącej przybliżyć słuchacza do każdego z jej elementów jeszcze bliżej. Cisza jest tu równie ważna co każdy wydawany dźwięk. Dzięki temu, dość flegmatyczna improwizacja tworzy wokół siebie sporo napięcia i dramaturgii, co konsekwentnie sprawia, że żaden ze szczegółów nie jest w stanie uciec naszej uwadze na tle wyrachowanych melodycznych repetycji.
Słuchacz nie ma przy tej muzyce szans. Musi się w nią zanurzyć, a być może poczuć się przy niej jak semantyk i tę muzykę… zobaczyć. Z pewnością, jeszcze bardziej pomocne są przy tym koncerty, na których artyści proponują doświadczenie muzyki przy improwizacji tancerki Synne Garvik. Album zarówno pełen tajemnicy, jak i niedopowiedzianych obietnic. Warto!
