Jeśli komukolwiek znana jest kapitalna twórczość Laury Mvuli, a zarazem kultowego kolektywu muzycznego Snarky Puppy, to ze zdefiniowaniem właściwości „muzycznych fuzji” nie powinien mieć najmniejszego problemu.
W życiu prawie każdego miłośnika muzyki bywa tak, że utwór, który wydaje się być już dogłębnie poznany, ukazując się w interpretacjach innych artystów, zaskakuje swoim nowym i świeżym brzmieniem. Zjawisko to zauważalne jest zarówno w interpretacji dzieł dawnych mistrzów, w nowych wykonaniach standardów jazzowych, jak również w coverach najnowszych hitów. Momenty muzycznych odkryć niejednokrotnie pokazują, że jednymi z podstaw artystycznych poszukiwań są pokora, wytrwałość i otwartość na nieznane.
Przedpremierowy singiel z płyty „All things are quite silent” w postaci opracowania na chór utworu „Sing to the Moon”, z albumu pod tym samym tytułem wspomnianej już wcześniej artystki, jest idealnym przykładem tego muzycznego doświadczenia. Piosenka znana również dzięki albumowi Snarky Puppy pod tytułem „Familly Dinner, Vol. 2” [2016], ponownie otrzymała swoje nowe wcielenie w chóralnej interpretacji.
The Chapel Choir of Pembroke College z Cambridge, pod batutą Anny Lapwood, z utworu o wybitnie jazzowym potencjale kreuje kameralny nokturn, który w charakterze przypomina bardziej renesansowe dzieło chóralne, niż współczesne dzieło z gatunku muzyki rozrywkowej. Zdecydowanym walorem zespołu jest niezwykle wyrównane i subtelne brzmienie. Między pastelowymi brzmieniami słychać również świetne sopranowe wstawki, kojarzące się z opracowaniem Psalmu 51 „Miserere Mei” Georgio Allegriego z ok. 1638 roku. Dodatkowo harmonia zaczerpnięta wprost z piosenki Mvuli nabiera cech minimalizmu stosowanego m.in. w muzyce Johna Tavenera czy Arvo Pärta. Nadaje to mistycznego ładunku całemu opracowaniu. Plastyczne poruszanie się w dynamice utworu pozwala słuchaczowi na wsłuchanie w każdy poszczególny głos.
Pełny album ukaże się na rynku 25 września 2020. Zawarte jest na nim siedemnaście utworów i są to zarówno opracowania wielu znanych piosenek, jak również repertuar muzyki poważnej pisanej na chór. Nagranie dokonane zostało przez wytwórnie Signum Records.
Dla mnie interpretacja Anny Lapwood jest flagowym przykładem na występowanie różnorodności i wolności w muzyce. Jest również dowodem, że dzieła muzyczne posiadają w sobie wielowymiarowy potencjał, który umiejętnie wykorzystany doprowadza do powstania tak interesujących i dobrych opracowań.
