„
Obras”, solowy album fortepianowy Stefano Falcone, to efekt artystycznego pobytu muzyka w Portugalii, który zaowocował wyjątkowo osobistym dziełem. W wyniku tej unikalnej okazji, Falcone przekształcił bogaty wachlarz doświadczeń i inspiracji na struny fortepianu, tworząc album o wyjątkowej osobowości.
W swoich kompozycjach, Falcone przetwarza różnorodne doświadczenia w utwory o wyraźnym charakterze epokI Romantyzmu (A Thousand Lies świetnie to reprezentuje). Każda z dziewięciu ścieżek na albumie jest odbiciem osobistego przeżycia, twórczej rozmowy lub obserwacji artysty. Przykładem może być utwór Montado, który czerpie z idei harmonii, jaką reprezentuje natura i szacunku do niej jako zasobu fizycznej i emocjonalnej równowagi. Z kolei utwór Carlud stanowi hołd dla życzliwości jako cnoty, za którą człowiek powinien być rzecznikiem.
Charakter gry solowej na fortepianie polega na tym, że izoluje ona słuchacza, zmuszając do wsłuchania się w każdy dźwięk. Emocjonalne zaangażowanie jest kluczowe, a przekładanie emocji na język muzyki za pomocą jednego instrumentu to wyzwanie, które Falcone podejmuje na tym właśnie albumie. Słuchając płyty odkrywamy świeżość i różnorodność stylistyczną utworów. Wspomnianie Montado to majstersztyk, który prezentuje umiejętność Falcone w łączeniu mordentów i trilów w sposób, który przypomina barokowe kontrapunkty, ale z nutą nowoczesności. Tymczasem Carlud zaskakuje swoją pozorną prostotą, nawiązując do stylu wybitnego Mozarta, choć z lekkim nagięciem, które wynikając z ”nadużycia” mrocznych tonów basowych. Ta skomplikowana i wyrafinowana gra na fortepianie stanowi wyrazisty przykład zdolności Falcone do wnikliwego eksplorowania klasycznych struktur muzycznych.
Poszczególne utwory na płycie są jak strony w dzienniku, z których każda opowiada inną historię. W White Falcon i Red Door N°2 słyszymy symbolikę nowoczesnych motywów, podczas gdy Alentejo jest hymnem na cześć wpływu, jaki natura ma na proces twórczy każdego artysty. Z kolei A Thousand Lies jest zrównoważonym utworem, który oscyluje między melancholią a spokojem, bawiąc się harmonią i zmianami tempa. Każdy utwór na płycie „Obras” Falcone’a tworzy pełne emocji i niezwykle osobiste dzieło.
Styl Falcone’a, przypominający zarówno twórczość Johna Lewisa, jak i Billa Evansa, utrzymany jest w tonacji iście majestatycznej. Dowodem na to są improwizacje pod tym samym tytułem, które wynikają z obserwacji i poświęcenia dla sztuki oraz szczerej rozmowy z artystami poznanymi w Portugalii. Każdy z nich przekazuje inną atmosferę, różne emocje, reflektując osobiste doświadczenia Falcone. Charakter gry Stefano Falcone na albumie „Obras” jest zdecydowanie zróżnicowany i dynamiczny. Artysta potrafi wydobyć z fortepianu ciemniejsze nastroje, tworząc atmosferę napięcia i niepokoju, co jest odzwierciedleniem jego doświadczeń w portugalskim środowisku artystycznym. W swoich improwizacjach Falcone demonstruje także umiejętność rytmicznej regularności i ciągłości. Jego muzyka może czasem mieć prawie marszowy charakter, z chłodnym i staccato sposobem gry, co może odnosić się do bardziej intelektualnych, spokojnych, ale ostrych rozmów artystycznych, które prowadził podczas swojego pobytu w Portugalii. Jednocześnie, Falcone jest w stanie wyrazić w muzyce delikatność i ekspresję, co sugeruje jego zdolność do przełożenia bardziej intymnych doświadczeń na język muzyki. Jego styl, pełen gracji i uwypuklonej ekspresji, jest dowodem na jego wszechstronność jako kompozytora i pianisty.
„Obras” Stefano Falcone to unikalne, pełne emocji i osobistych doświadczeń dzieło. To, jak artysta przekłada swoje obserwacje i rozmowy na język muzyki jest niezwykle inspirujące. Album ten jest dowodem na to, że muzyka może być prawdziwym lustrem duszy artysty.
