jak przekraczać granice
Tobias Hoffmann, urodzony w 1988 roku w niemieckim Göppingen, to wybitny saksofonista, kompozytor i aranżer, który nieustannie poszukuje nowych form wyrazu w muzyce jazzowej. Jego twórczość charakteryzuje się odwagą w przekraczaniu granic gatunkowych i niesłabnącą pasją do eksperymentowania. Najnowszy album jego orkiestry jazzowej, „Innuendo„, wydany przez renomowaną wytwórnię Mons Records, jest tego doskonałym przykładem.
Hoffmann rozpoczął swoją muzyczną podróż w liceum, gdzie odkrył fascynację saksofonem. Studiował na prestiżowych uczelniach muzycznych w Hanowerze, Groningen i Wiedniu, zdobywając tytuły Bachelor of Arts oraz Master of Arts z wyróżnieniem. Jego edukacja pod okiem takich mistrzów jak Wolfgang Puschnig, Klaus Dickbauer, Jeroen van Herzeele i John Ruocco zaowocowała unikalnym stylem i głębokim zrozumieniem muzyki.
Przed wydaniem „Innuendo”, Hoffmann zyskał uznanie dzięki albumom „Retrospective” z 2019 roku i „Conspiracy” z 2022 roku. Projekty te spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyków i słuchaczy na całym świecie, podkreślając jego zdolność do łączenia tradycji z nowoczesnością. Jego kompozycje były nagradzane na międzynarodowych konkursach, takich jak Downbeat Student Music Awards i Big Band de Canarias.
Wielu krytyków podkreśla niezwykłą zdolność Hoffmanna do łączenia różnych gatunków muzycznych w spójną całość. Recenzje z różnych źródeł chwalą jego dojrzałość jako kompozytora i aranżera. Michael Abene, zdobywca nagrody Grammy, stwierdził w notatkach do albumu: Byłem oszołomiony tym, co usłyszałem na tych nagraniach. Powiedzieć, że dojrzał jako aranżer i kompozytor, to niedopowiedzenie.
Harmoniczne Labirynty
Album otwiera tytułowy utwór „Innuendo„, będący hołdem dla legendarnej grupy Queen. Hoffmann od młodości fascynował się ich umiejętnością łączenia różnych stylów i emocji w jednym utworze. Jego własna kompozycja oddaje tę wielowymiarowość, łącząc dynamiczne zmiany rytmiczne z bogatą paletą harmoniczną. Florian Trübsbach na saksofonie altowym dostarcza porywającej solówki, która dodaje utworowi energii i ekspresji. Nie bez powodu utwór ten zdobył nagrodę „Best Composition” w kategorii dużych zespołów podczas 47. edycji Downbeat Student Music Awards.
Detale, Które Tworzą Całość
W trakcie słuchania albumu nie sposób nie zauważyć precyzji i zgrania całego zespołu. Aranżacje są dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, a muzycy prezentują najwyższy poziom wykonawczy. Jednak momentami ta dbałość o perfekcję sprawia, że utwory stają się niekiedy dość przewidywalne. Brakuje elementu zaskoczenia i spontaniczności, które mogłyby dodać kompozycjom nowego wymiaru. Zespół wydaje się tak skupiony na technicznej doskonałości, że nie pozostawia miejsca na fantazję na bardziej dziką improwizację.
W utworze „Summer Solstice” Hoffmann prezentuje bogactwo nastrojów i stylów. Skomponowany tuż przed przesileniem letnim, utwór emanuje ciepłem i optymizmem. Melodyjne linie instrumentów dętych tworzą atmosferę letniej lekkości, a Simon Harrer na puzonie dodaje głębi i charakteru. Kompozycja stanowi kontrast wobec bardziej złożonych i współczesnych utworów na albumie, ukazując wszechstronność Hoffmanna jako kompozytora.
Emocjonalne Głębie
„No Way Back” to kompozycja pełna energii i złożoności rytmicznej, powstała w trudnym okresie życia Hoffmanna. Utwór oddaje emocjonalny ładunek i eksplozję nowej energii, czerpiąc inspiracje od artystów takich jak Alex Sipiagin, Chris Potter i Dave Holland. Pianistka Viola Hammer zachwyca swoim solowym popisem, wprowadzając elementy ekspresji i głębokiej refleksji. Złożoność rytmiczna jest imponująca, ale momentami wydaje się być celem samym w sobie, niekoniecznie służącym emocjonalnej głębi utworu, chociaż trzeba przyznać że ujmująco rozbija i kontrastuje z liryzmem kompozycji. Ta jedna z lepszych kompozycji na tym albumie z uporem przekracza granice jazzu, pokazując, że nawet big band może być żywym, swobodnym organizmem, pełnym energii i pasji.
W „Sanctuary” orkiestra zwalnia tempo, oferując słuchaczowi moment wytchnienia. To utwór pełen subtelnych harmonii i delikatnych melodii, który przenosi słuchacza w spokojne przestrzenie dźwiękowe. Martin Harms na saksofonie tenorowym dodaje uczuciowości i głębi, a aranżacje są tutaj wyjątkowo przemyślane i pełne niuansów. Ten utwór pokazuje wrażliwą stronę Hoffmanna jako kompozytora, zdolnego do tworzenia intymnych i poruszających kompozycji.
„The Lake” to rónież mocno eteryczna kompozycja inspirowana mglistym porankiem nad jeziorem Attersee. Hoffmann doskonale oddaje atmosferę spokoju i mistycyzmu, a solówki Jakoba Hellinga na trąbce i Vilkki Wahla na gitarze (!) dodają utworowi głębi emocjonalnej i rockowych fajerwerków. Kompozycja przenosi słuchacza w świat subtelnych dźwięków i obrazów, ukazując mistrzostwo Hoffmanna w tworzeniu nastrojowej i muzyki, która bawi.
Nowe Horyzonty
„Convictions” i „Bipolarity” ukazują bardziej eksperymentalne oblicze Hoffmanna. Czerpiąc inspiracje z muzyki klasycznej, minimalizmu, a nawet rocka progresywnego, tworzy kompozycje, które eksplorują nowe terytoria dźwiękowe. W „Bipolarity” Hoffmann stara się połączyć te wpływy z jazzowym tłem, tworząc utwór, który brzmi jak „zaaranżowane solo saksofonowe”. Robert Bachner na puzonie wentylowym dostarcza niezapomnianej solówki, dodając kompozycji złożoności i nieprzewidywalności. Coś takiego może się wielu podobać. Te utwory pokazują, że Hoffmann nie boi się ryzyka i jest otwarty na nowe inspiracje.
Kulminacja magii
Zamykający album „Perseverance” to prawdziwe arcydzieło pełne wielowymiarowej dramaturgii i kulminacja twórczej wizji Hoffmanna. Jest to jedna z najdłuższych i najbardziej złożonych kompozycji na płycie, odzwierciedlająca jego zainteresowanie formami ciągłego rozwoju muzycznego. Solówki Roberta Unterköflera na saksofonie tenorowym i Floriana Menzela na trąbce są pełne pasji i wirtuozerii, podkreślając talent nie tylko lidera, ale i całego zespołu. Po wysłuchaniu tego utworu czułem się jak widz oczekujący na kolejny sezon ulubionego serialu. Ta kompozycja pozostawia słuchacza z uczuciem niedosytu i oczekiwaniem na kolejne dzieła Hoffmanna. Imponujący finał pełen zaskakujących zwrotów i momentów, które wykraczają poza techniczną doskonałość.
Domieszka Przewidywalności
„Innuendo” to album, który ukazuje niezwykły talent i wizję artystyczną Tobias Hoffmann Jazz Orchestra. Mimo że momentami zejścia całego zespołu są przewidywalne i brakuje elementu zaskoczenia, całość stanowi imponujące dzieło pełne głębi i technicznej doskonałości. Hoffmann udowadnia, że potrafi łączyć różnorodne wpływy – od jazzu, przez muzykę klasyczną, po rock – tworząc unikalne i spójne brzmienie.
Jego kompozycje są precyzyjnie skonstruowane, a orkiestracje niezwykle bogate i przemyślane. Jednak można odnieść wrażenie, że ta dbałość o szczegóły czasem ogranicza spontaniczność i indywidualną ekspresję muzyków. Brakuje niekiedy elementu ryzyka, który wprowadziłby więcej fantazji i luzu do kompozycji. Mimo tych drobnych mankamentów – jeśli tak to w ogóle możne opisać – „Innuendo” jest albumem, który zasługuje na naprawdę głęboką uwagę i uznanie.
Odrobina elementu spontaniczności mogłaby uczynić go jeszcze bardziej żywiołowym i nieprzewidywalnym, ale czy z big bandem jest to w ogóle możliwe? Czy ta warstawa muzycznej intrygi owianej spontanicznością jest możliwa do zgrania przy tak dużej ilości muzycznych podmiotów? Może zbyt dużo oczekuję, a być może Tobias Hoffman przyzwyczaił mnie do ciągłego podwyższania poprzeczki?
Oczekiwanie
„Innuendo” to album, który warto poznać, niezależnie od tego, czy jest się zagorzałym fanem jazzu, czy po prostu miłośnikiem dobrej muzyki. Tobias Hoffmann Jazz Orchestra oferuje słuchaczowi bogate doświadczenie pełne emocji, technicznej wirtuozerii i artystycznej wizji. Album ten stanowi ważny wkład we współczesną muzykę jazzową i zapowiada jeszcze wiele dobrego od tego utalentowanego artysty.
Tobias Hoffmann, artysta o nieustannym głodzie muzycznego eksperymentowania, zabiera nas w „Innuendo” w pełną intrygujących zakrętów podróż po jazzowych przestrzeniach, gdzie gatunki i emocje mieszają się i eksplodują w nowych barwach. Każdy utwór tego albumu to muzyczna przygoda — od pełnych napięcia harmonii po energetyczne wybuchy rytmu i mistyczne pejzaże.
Hoffmann pokazuje, że wielka orkiestra jazzowa może być jednocześnie precyzyjna i emocjonalna, a techniczna doskonałość nie musi stać w sprzeczności z uczuciową głębią. Tytułowy utwór „Innuendo” hołduje legendarnym Queen, łącząc złożoną harmonię z dynamicznymi emocjami. Z kolei „Perseverance” to triumf wytrwałości i ciągłego rozwoju — ten album to kompletna muzyczna historia, która pozostawia słuchacza w niecierpliwości na kolejny krok artysty.
„Innuendo” jest dowodem, że Hoffmann to twórca, który nie boi się ryzyka i który nieustannie podnosi poprzeczkę, oferując nam jazz w nowej, nieprzewidywalnej formie. Pozostaje tylko pytanie: co jeszcze przygotuje dla nas Hoffmann?
