Matthieu Saglio, francuskiego pochodzenia wiolonczelista od niemal 20 lat mieszka w Walencji, trzecim co do wielkości mieście Hiszpanii, które od tysięcy lat było pod wpływem kultury arabskiej oraz starożytnej Grecji i Rzymu. Atmosfera tego miejsca niewątpliwie sprzyja swobodnej twórczości artystycznej, wolnej od jakichkolwiek granic. Porzuciwszy czysto klasyczne granie, Saglio związał się z triem NES, które zadebiutowało na scenie międzynarodowej doskonale przyjętym albumem „Ahlam” (Act Music 2018).
Płytą „El Camino de los Vientos” Matthieu Saglio debiutuje jako lider. Podobnie jak w muzyce NES, słyszymy tam wpływy folkloru śródziemnomorskiego, muzyki klasycznej z naciskiem na barok oraz jazzu. Jednak za sprawą zaproszonych gości muzyczny idiom rozszerzony zostaje jeszcze bardziej. Trudno bowiem przypuszczać, aby szwedzki trębacz Nils Peter Molvear nie odcisnął własnego piętna na Amanecer, wietnamski basista Nguyên Lê w Caravalle, a francuski akordeonista Vincent Peirani podczas Bolero Triste.
Kwestią wartą szczególnej uwagi jest rola Matthieu Saglio jako kompozytora. Wszystkie utwory wyszły spod pióra wiolonczelisty i są to próby najwyższej jakości, zarówno kiedy komponuje na instrument solo (L’appel de Muezzin, Les Cathedrales), czy na większą obsadę wykonawczą jak w Metit lub przebojowym Tiempo para Sonar z doskonałą wokalną partią Isabel Julve.
„El Camino de los Vientos” czasami brzmi lekko i zwiewnie, na co wskazuje już tytuł płyty – „Droga wiatrów”, ale także poważnie, a wręcz patetycznie (El Abrazo, Sur Le Chemin). Jednak za każdym razem urzeka wykonawczą maestrią, niemal nadprzyrodzonym muzycznym zmysłem i wyczuciem piękna w sztuce. Innymi słowy – Matthieu Siglo ma talent. Jego wiolonczelowa twórczość brzmi wyjątkowo przystępnie, ale pozbawiona jest wszelkich znamion trywialności. Zabiera nas w podróż i w zależności od perswazji naszej wyobraźni mogą to być barokowe katedry najpiękniejszych europejskich metropolii, złociste plaże słonecznej Andaluzji, czy spalone żarem pustynie Północnej Afryki. Na płycie jest miejsce na wszelkie techniczne zawiłości, a jednocześnie momenty, które pozwalają się muzyce całkowicie oddać i zapomnieć o wszelkich banałach codzienności.
